شعری از مریم جعفری

جاده جای ده ما بود که حالا خاکی ست
صاحب خانه ی ویرانه ی خاکی ها کیست؟
جاده تا شهر : سه نقطه. ده بی نقطه کجاست؟
حق تبعید به آن جای سه نقطه با کیست؟
با عصا راه بیفتیم و نپرسیم از خود
آنکه برده ست دو تا پا و دو چشم از ما کیست
تندتر؛ شاید این جاده به جایی برسد
تا ببینم؛ که ارباب ده فردا کیست